به همون اندازه که با شنیدنه بوی قورمه سبزی(!!) ریلکس و شُل و ول می شم!. از شنیدن صدای آمبولانس وحشت دارم و موهای تنم سیخ می شه.
این دو حالت رو توی یه لحظه و همین چند دقیقۀ پیش که پشت مانیتور، روی صندلی لم داده بودم و بشقابه برنج و خورش قورمه رو دید می زدم و توی چشمام قلب می تردم و منتظر بالا اومدن اینترنت بودم. آمبولانسی هوآر کشان رررررفت سمت کلانتری :/ . چرا زد حال خدا؟! هر چند لحظه ای بود. ولی حس و حالمون پرید. داشتم عشق می کردم از حالم آ :| .
+ ولی بازم دمت گرم. همین که امروز صبح آزمون قلم چی نبود خودش یه لطفه، یه نعمته بزرگه، یه عشقه که تو نسبت به من داری D; قربانت خدایآ. ( هیچکس به اندازۀ خودم نمی تونه بفهمه، وقتی جمعۀ زمستان مجبوری سره صبح از خواب بلند شی بری سره آزمونی که هیچی، هیچی حالیت نیست چندین ساعت بشینی روی صندلی های سفت و سخت و از قضا روز آزمون، دومین روز عادت ماهانه ت هم باشه. نمی فهمین که (؟!) بری ببینی کوچه خلوت! آسمون خالی! درای مدارس بسته! و اعلامیه ای که بر دیوار دبیرستان برق می زند: "آزمون نیست!". *_* ).
+ البته شاید اینها کودکانه به نظر بیاد، ولی روزهایی هستن که بر من می گذره! (جدای از زندگیه عادی). آدم هام که همه مجموعه ای از اتفاقات طلایی و شاخ در آور (!!) نیستن که :/ .
زندگی همینقدرش برام بسه! که با پدرم بشینم توی صندلیه ماشینمون، صدای رادیو جوان رو زیاد کنیم و بریم تا ناهارخوران مسافر کشی کنیم (: . شیشۀ ماشین رو با مُشت پایین بیاریم و سوز هوای سرد دی ماه رو بزنیم به صورت (: . با پدرم دربارۀ کوهنوردای پایین اومده از کوه (!) حرف بزنیم و من بگم: آقاجان، تابستون دو نفری می ریم دَدَر دودور! عشق و حال. اونم بگه: عشقش به زمستونه. تو فعلاً بچسب به درس و مشقت، فکر اینا رو از سرت بیرون کن و اینا آب و آینده نمی شن و. :| (: من با همین آدما زنده ام با مادری که شش روز هفته از ساعت 6 بیداره و جمعه ها تا ساعت 9 خوآب :| . من همینقدر از زندگیم می دونم که دختر عاقلی نیستم و پدر و مادرم، اکثر اوقات از حرفام ایراد میگیرن. زندگیم شآید مزخرف جلوه کنه (گاهی) ولی اون میونش یه دلگرمی های هم هست هنووز! (: .
+ چقدر چرت گفتم آ :/ قورمه سبزیم یخ بست :||| .
+ بگم دارم لیلا، گوش می دم؟!.
درباره این سایت